ano anoreksja

Dzień dobry,
mam na imię Karolina.
…i miałam
zaburzenia odżywienia.
Zapowiedziałam ten temat dawno temu, ale okazało się, że, cholera, nie jest to takie proste do opisania. Chyba głównie przez negatywne emocje związane z tym niezbyt chwalebnym okresem mojego życia. Wspomnienia głównie wywołują we mnie wk..rwienie, bo to ile nacierpieli się wokół mnie bliscy, to niestety jest największy koszt mojej niedojrzałej zabawy. Tak, wtedy zdrowie nie było dla mnie czymś priorytetowym (rodzina wydawałoby się również, ale szybko uświadomiłam sobie, że swoim postępowaniem ją krzywdzę i czas sie wziąć w garść dla NIEJ!). Na szczęście to głupie myślenie mam już lata za sobą, a stan zdrowotny udało się, wbrew opinii wielu lekarzy, doprowadzić do normy.
Tylko jak mogłam być tak słaba, będąc zawsze tak silną:/?
Niska samoocena, nadwrażliwość, presja otoczenia.. No cóż, stało się; dwa lata miałam anoreksję, kolejne dwa – się z niej leczyłam .
Nienawidzę lekarzy. A nagle trafiasz do każdego, z każdą możliwą specjalizacją. Z rąk do rąk, traktowana oczywiście dość pragmatycznie.
Wzrost: 160.
Waga: 39.
Nikt nie doszukuje się ukrytych przyczyn w Twoim życiu, czy charakterze. Traktują Cię po prostu jak kolejną głupią gówniarę (nie ma co się dziwić), która wpadła na „genialny” pomysł niejedzenia. Albo – w najprostszy sposób: jak schorzenie. I to chyba nawet jest lepsze, bo przynajmniej nie zadają za dużo intymnych i trudnych pytań, po prostu robią Ci zastrzyk w dupę z progesteronu i bye!. Głupio mieć „menopauzę” w wieku 18 lat.
Jakie spustoszenie sobie zaserwowałam nie-jedząc?
Nazwę to ładnie i delikatnie: stan nierównowagi organizmu na poziomie neurobiologicznym z  towarzyszącymi jemu (już bardziej zauważalnymi dla osiemnastki) objawami typu: brak energii, kłopoty w koncentracji, niepokój, poirytowanie, bóle klatki, wiecznemu uczuciu zimna, problem ze skórą i włosami, zanik miesiączki, strach przed jedzeniem,  w końcu i izolacja społeczna (chyba,
ze trafisz na grupę osób podobnych do siebie). Mała retrospekcja: Lato, temperatura w cieniu +35 stopni, a ja dopinam grubą bluzę z kapturem. Kolejna – salon fryzjerski i przygotowania do studniówki, a fryzjerka patrząc na garście moich włosów, które wypadły podczas czesania, odmawia mi wykonania fryzury na jakże ważną dla mnie tego dnia uroczystość. Dobrze, że w dziale dziecięcym znalazłam jakąś czarną sukienkę w miarę elegancką.
Jeśli chodzi o brak energii, to on dopiero nastąpił z czasem, bo wpierw miałam jej hardkorowo dużo, może dlatego że z początku coś tam jeszcze przeżuwałam, np landrynki (!), gumy do żucia, chlebki WASA. Omijałam rodzinne obiady, a zamiast do babci jechałam na siłownię. Tak, pomimo braku dostarczanych składników odżywczych, trenowałam na siłowni jak dzika. Godzina rano spędzona na rowerku z książką, a wieczorem trening lub zajęcia fitness. Długo to nie trwało, bo zdążyłam już włączyć w swoim organizmie tryb autodestrukcji. Tak to już jest, jak zabierzemy jemu główne składniki budulcowe, do tego jeszcze dochodzi stres, nadmierny wysiłek fizyczny, nie dostarczamy aminokwasów, witamin, minerałów, niezbędnych tłuszczów. Oczywiście organizm nie poddaje się tak łatwo, on MUSI mieć dostarczane na bieżąco składniki odżywcze. Nie ma ich, to sobie je ogarnie sam (katabolizm ON). Czerpie zatem składniki z tego co się da: głównie z mięśni, bo tłuszcz mu już nie wystarcza. Do tego wyłącza przy okazji niepotrzebne systemy, by energia była pożytkowana jedynie w celu przeżycia. Możemy wówczas zapomnieć o działającym układzie trawiennym czy rozrodczym. Nie ma kofaktorów do produkcji kwasu solnego, co zaburza trawienie, przez co jedzenie nie jest dobrze trawione i  pojawiają się symptomy typu wzdęcia, zgaga, zaparcia (no chyba, że ktoś dodatkowo stosuje leki przeczyszczające). Pojawia się przewlekła anemia. Do tego poziom leptyny rośnie, a metabolizm zwalnia (T3 spada, hamuje sie praca tarczycy). To co pamiętam z wyników badań to niedobór cynku, witamin z grupy B, magnez, chrom, podwyższony cholesterol (!!).
Po takim okresie zaburzeń żaden organizm sam nie będzie funkcjonował poprawnie. Potrzeba czasu by wszystko zaskoczyło na nowo. Mówię oczywiście głównie o ciele, bo psychika to już druga kwestia, której tu nie będę poruszać. Powiem tylko tyle, tu dużo zależy od Twoich bliskich, ludzi na jakich trafisz, ale przede wszystkim od Ciebie i tego jak jesteś silny, no i jakie szkody zdążyły się wytworzyć w układzie nerwowym. Na szczęście przy właściwym leczeniu hormony i neuroprzekaźniki będą mogły znów być wytwarzane; za czym też poprawi się nasze samopoczucie i zyskamy większą chęć do walki. Bo brak jedzenia równa się brak serotoniny, a ona odpowiada PRZEDE WSZYSTKIM  za motywację. Jej niedobór może prowadzić do stanów depresyjnych. Niestety nasza głowa zawsze przegra z niedoborami.
Poniżej zdjęcie, które zostało zrobione w pierwszych miesiącach choroby, późniejszych nie mam, chyba nikt nie chciał mi ich robić, na tym widać, że już ubyło włosów i energii.

Co zaczęłam robić by wyzdrowieć?
Po pierwsze zaczęłam jeść pełnowartościowe posiłki. Tylko to wymagało wpierw porządnego doszkolenia mnie w zakresie odżywiania; co jeść, jak, na szczęście trafiłam na świetną lekarkę, która mnie uświadomiła jak to jest ważne. W mojej diecie nie było wysoko przetworzonych potraw czy chemii, tylko wysokiej jakości produkty. Żadnych słodyczy, żadnych fast-food, pomimo, że moje zmartwione ciotki wciskały mi ciast a z kremem bym szybciej tyła. Rezygnacja ze słodyczy nie jest taka trudna, gdy już zdążył Ci dawno zaniknąć apetyt. Śmieszne było to, ze odczuwałam tylko charakterystyczne mocne smaki, typu kwaśny, ostry, reszta była bez smaku. Podczas leczenia z tego typu zaburzeń nie można sie oczywiście kurczowo trzymać restrykcyjnych diet, tylko
trzeba te 2,5tys kcal wpierdzielać. Oczywiście nikt Ci nie każe żreć cukru i tłuszczy trans, to nie jest niezbędne do życia, a wręcz nam je skraca;). Oprócz tego leki, leki, leeeeki i zastrzyki w tyłek. Do tego zero ćwiczeń, zero ważenia/mierzenia. Niestety cały proces nawracania jest dość ciężki, a sama modlitwa już nie wystarczy.
„Najlepszy” jest pierwszy etap adaptacyjny, jak patrzysz w lustro i widzisz szybki przyrost wagi w krótkim okresie czasu. Fakt, głównie jest to woda, niezbędna do normalizacji, ale ja w tamtym czasie tego nie wiedziałam. Po-kryjomu robiłam brzuszki, przysiady i biegałam, bo na siłownie nie dostawałam już kasy. Treningi były zabronione!  Wg lekarzy zabierałyby mi energię, której
potrzebowałam do odbudowy, a nie można mieć jednocześnie katabolizmu i anabolizmu, jak mówili. Do tego wzrost kortyzolu, no i stwierdzono u mnie uzależnienie od ćwiczeń:) (taaaa, nie wszystko wyleczyli;P). Jednym słowem, wg psychologa treningi były dla mnie szkodliwe i zabronione. No ale ja nigdy nie zgadzałam się do końca z lekarzami;). Wróciłam oczywiście szybciej do ćwiczeń, co wiem, ze bardzo mi pomogło w przywróceniu mojej siły nie tylko fizycznej;).
Jeśli chodzi o żołądek- to on musiał na nowo się nauczyć funkcjonować (wydzielać kwas). Lekarz zalecał mi jeść często i mało. Ale i tak czułam się napchana. Musiałam
walczyć ze stanami typu: niestrawność, zgaga. Oczywiście z czasem minęło. Najgorszy jest ten strach przed zwiększeniem masy ciała. Jak nagle widzisz, że Twój pasek nie radzi sobie z Twoim dotąd płaskim brzuchem , to zaczynasz sobie układać w głowie plan, który nie spodobałby się Twojemu psychologowi.
A btw wiecie jak wygląda ważenie anorektyczek? Zawsze przed, wypijałyśmy  litry wody., by ważyć więcej i usłyszeć: „Brawo, Karolina, jest postęp. Dobra robota”. Jedna dziewczyna przynosiła nawet taką 5litrową butlę XD. Nic dziwnego, że teraz mam uraz do wody i muszę mieć w telefonie aplikację, która mi przypomina o tym, żeby pić wodę we właściwych ilościach;).
Jak jesteście silni, macie motywację (ja miałam- moi bliscy, którzy się zamartwiali o mnie), to można z tego wyjść. O ile pewnie nastąpi to w porę. Mój organizm, zaczął walczyć, chciał nazbierać jak najwięcej wartości odżywczych i nazbierał;). Wróciłam do zdrowia. Ważne jest by poddać się jak najszybciej leczeniu i jeść wszystko (czytaj: co pełnowartościowe i zdrowe). Po pewnym czasie wzrasta tempo metabolizmu, mamy więcej powera, włosy trzymają się głowy,  skóra jest w lepszej formie. Polepsza się nastrój, znikają negatywne myśli i już nie wydaje Ci się, że wszyscy wokół się z Ciebie śmieją. Reguluje się cykl menstruacyjny. Okej, przytyło się, ale tak musi być, bo organizm całą energię skumulował w przybieraniu na wadze i naprawie szkód.
Treningi i unormalizowana dieta pomogły mi w 6 miesięcy pozbyć się nadmiaru tkanki tłuszczowej. Woda długo się trzymała, głównie ze względu na brane silne leki hormonalne (terapia lekowa trwała 2 lata), ale w końcu i ona ustąpiła, pomógł mi w tym też odpowiedni sposób żywienia. Zregenerowałam się dość szybko, ku zaskoczeniu lekarzy, ale tłumaczyli to twardym charakterem i silną wolą walki. Ja myślę, że w takiej chwili ważna też jest zmiana świadomości postrzegania jedzenia. Zaczęłam liczyć kalorie i węglowodany, które w sumie w mojej rodzinie się już liczyło, ze względu na cukrzyce (insulinozależną) mojej młodszej siostry. Waga elektryczna w naszej kuchni to był niecodzienny widok dla moich znajomych, ale to było ponad 10 lat temu;).
Dieta jest niezbędną częścią terapii, ale ktoś musi Ci o tym wszystkim powiedzieć. Szczególnie jak się ma 18 lat i w głowie inne ważniejsze sprawy. Może teraz jest większa tego świadomość, lepsze produkty, większe zaopatrzenie sklepów, działy eko i większy dostęp do wiedzy o żywieniu. Wtedy były dwa rodzaje chleba na półce osiedlowego sklepiku, heh zapewne nawet te pszenne znacznie lepszej jakości, niż te obecne. Jadło się tłusty rosół z kurczakiem i marchewką (mniam!) oraz bułki z serem i szynką wieprzową XD. Nie było tak dużego dostępu do wysoko-przetworzonych produktów typu fast-food; w moim mieście był jeden macdonald, w którym nigdy nie jadaliśmy, a po anoreksji nie kupowałam  już słodyczy. Pewnie i dobrze, ponieważ, nie wspominając o konsekwencjach zdrowotnych takiego „żarcia”, podejrzewam, że dzięki unikaniu jego, a tym samym uzależniających składników w nim zawartych, łatwiej było mi kontrolować występujące ataki głodu.
Dlaczego podjęłam się tego tematu? Ponieważ niestety obserwuje ostatnio wiele sytuacji, gdzie ludzie często nie zdają sobie sprawy, że mają problemy z zaburzeniami odżywiania. Często diety redukcyjne, których podejmują się na własną rękę, bez odpowiedniej wiedzy, niewiele się różnią od mojego schematu życia za czasów początków anoreksji. Nie rzadko są to osoby, które chcą się znaleźć na scenie fitness i same próbują swoich sił w układaniu diety (czytaj nie-jedzenie, totalna eliminacja tłuszczy, dwa posiłki dziennie), albo naśladują je (tak im się zdaje!), choć nie muszą, a co kończy się później poważnymi powikłaniami zdrowotnymi. Część osób ma w miarę dobrze zbilansowaną dietę redukcyjną, jednak dość jałową, skupiają się za bardzo na BTW, a zapominają o suplementacji witamin i minerałów. Doprowadzają się tym samym do niedoborów i anemii. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy jak mikro daleko leży od makro, co w konsekwencji, na skutek przyzwyczajeń przy dłużej stosowanej niezróżnicowanej monotonnej diecie pozbawionej mikroskładników, może prowadzić do poważniejszych powikłań zdrowotnych .
Czasami nie jesteśmy świadomi początkowych objawów zaburzeń odżywiania, takich jak: wyrzuty sumienia po posiłku, obsesyjne ważenie/mierzenie, ciągłe myślenie o jedzeniu, niezdrowe uzależnienie od siłowni na zasadzie- brak treningu równa się zrujnowany dzień, czy paniczny strach przed kalorycznymi potrawami. Niestety wiele takich osób do mnie pisze, co jest przerażające. Proszą mnie o ułożenie planu treningowego  albo o wskazówki dot żywienia i są zdziwione, że każę im jeść olej kokosowy lub wołowinę.
Liczenie kalorii i planowanie posiłków oczywiście jest częścią naszego fitnessowego życia. Jednak niestety wiele osób trochę się w tym wszystkim zatraca i popada w skrajności, które mogą mieć wpływ na ich życie/zdrowie, jak i otoczenie. Często ich obsesje nie pozwalają im na normalne funkcjonowanie. Takie osoby nie potrafią się już cieszyć z życia, jak nie zobaczą u siebie progresu na wadze, czy centymetrze, a zamiast zająć się rodziną i bliskimi najczęściej myślą o tym co by mogły zjeść, ale nie mogą:/.
A Na koniec, tak na rozluźnienie,  polecam Wam filmik mojego idola;) Derek Weida i jego podejście do odchudzania, budowania mięśni i trenowania:D :

https://www.youtube.com/watch?v=3FGee4kQHEY

31 odpowiedzi na “ ano anoreksja

  1. Jo Aśka pisze:

    Witaj, również jestem osobą, która jako nastolatka (obecnie mam 25 lat) chorowała na tą podstępną chorobę i… jestem aktualnie również sportowym świrem 🙂 Piękny jest fakt, że ją pokonałyśmy i się nie poddałyśmy! Buziaki!
    Byłoby świetnie złapać kontakt i wymienić parę zdań oraz doświadczeń.

    Odpowiedz
    1. Karola Kocięda pisze:

      Miło słyszeć takie słowa:) Gratuluje zatem Tobie wewnętrznej siły!! Też trzeba uważać z tym sportowym ześwirowaniem, by nie popaść w kolejną skrajność:) Jak najbardziej jestem chętna na kontakt 🙂 Buziaki!

      Odpowiedz
  2. Alicja z fabryki pisze:

    zapraszam na bloga, na którym opisuję historię walki ze swoją chorobą

    Odpowiedz
  3. Agata pisze:

    Widzę, że jestem kolejną osobą, która czuje tak jakby czytała o sobie. Ehh gdybym tylko mogła cofnąć czas…tymczasem pozostało Hashimoto i chwilami nawracająca bezsilność i zwątpienie. Dzięki za Twoje posty i wiedzę którą się dzielisz. Dajesz dużo pozytywnej energii do walki! Pozdrawiam, SIŁA! 😉

    Odpowiedz
  4. Szyję Bo Chcę pisze:

    Gratuluję 🙂 odnalazłaś swoją drogę.

    Odpowiedz
  5. Szyję Bo Chcę pisze:

    Gratuluję 🙂 odnalazłaś swoją drogę.

    Odpowiedz
  6. Estrella Blog pisze:

    Kochana, przede wszystkim gratuluję tego że w końcu wyleczyłaś się z tej choroby! Ale także tej walki, bo wiem, że schudnąć jak i przytyć to też jest nie lada wyczyn. Potrzeba czasu i motywacji. Podziwiam Cię też za to że opisałaś swoją historię w internecie. Ja sama nie wiem czy bym się na to odważyła, ale właśnie tym wpisem myślę że dotrzesz do dużego grona osób, w tym nastolatek które mylą pojęcie zdrowego odżywiania i zamiast tego doprowadzają się do anoreksji, bulimii czy innych chorób. Jeszcze raz gratuluję i pozdrawiam! Teraz to masz sexy ciałko! Tak trzymaj! I pamiętaj idź do przodu, nigdy w tył! :))

    Odpowiedz
  7. Unknown pisze:

    Witaj, uwielbiam Twoje artykuły na muscule zone, fotki i przepisy oczywiście też 🙂 bardzo jestem ciekawa, jak spędzasz święta od strony żywienia, czytam różne fora kulturystyczne i dietetyczne. Jedni planują zachować ścisłą dietę (wątpię, czy im się to uda), inni planują mega obżarstwo (co moim zdaniem jest bardzo niezdrowym podejściem). nie wiem, co ja powinnam zrobić, czy przeprowadzić np. jednodniowy IF, czyli doba do wigilii nic, czy zrobić sobie cheat meal, czy cheat day, to jest okropne a czasu coraz mniej :((( bardzo bym była wdzięczna i za pewne wielu osobom byś pomogła, gdybyś napisała artykulik na muscule zone, jak przetrwać święta. w końcu to jest 3 dni :(((

    Odpowiedz
  8. Anonimowy pisze:

    Warto mówić o tym głośno. Warto też mówić o życiu po chorobie. Jestem bulimiczką. Zaleczoną bulimiczką. Chorowałam na bulimię z okresami anorektycznymi przez 4 lata (od 14 do 18 roku życia, chociaż początki sięgają w sumie 13 lat). 5 lat temu "wyzdrowiałam". Daję to słowo w cudzysłowie, ponieważ wiem, że nigdy nie będę zdrowa, że choroba zawsze jest tuż obok (bulimia jest formą uzależnienia, a uzależnionym jest się do końca życia), czai się, czekając tylko na słabszy moment.

    I czasem trafiała na taki. Zdarzało się (i zdarza) nadal mieć napady. Wymiotować. Obsesyjnie ćwiczyć. Obsesyjnie myśleć o jedzeniu. Zaburzenia odżywiania mogą powracać i dlatego zawsze trzeba być czujnym, wyłapywać objawy.

    My, bulimiczki, mamy trochę łatwiej od anorektyczek – ciężko nie zauważyć, że coś złego dzieje się z twoim życiem, jak kolejny wieczór spędzasz zawieszona nad kiblem po zjedzeniu zawartości lodówki w randomowej kolejności (czekolada pomieszana z parówkami, z ciastkami, z pizzą, z lodami, z kanapkami nie robi na mnie wrażenia).

    Dwa lata temu powiedziałabym, że jestem zdrowa. Udało mi się zdobyć wymarzoną sylwetkę, ćwicząc i zdrowo jedząc. Przez rok utrzymywałam ten stan. A potem zaczęło coś pękać. Od tamtego czasu kurczowo trzymam się "zdrowej strony życia", ale nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam. Są gorsze dni, są lepsze, obecnie liczę na to, że idzie ku lepszemu. Czas pokaże. Najważniejsze tylko, by nigdy nie przestać walczyć o siebie.

    Trzymam kciuki za Ciebie! Powodzenia 🙂

    Odpowiedz
  9. Krzysztof Czajka pisze:

    Gratulacje, ekstra fotka

    Odpowiedz
  10. FitHealthyLife pisze:

    Jestem jednocześnie przerażona jak i Ci gratuluję 🙂

    Odpowiedz
  11. Anonimowy pisze:

    Też miałam ten problem i na szczęście znalazły się osoby, dzięki którym pokonałam lęk przed jedzeniem! Teraz siłownia i racjonalne odżywianie, chociaż nigdy nie odstawię chyba wagi kuchennej – może nie mam paranoi, ale zawsze się zastanawiam ile to może ważyć 😀 Wpis super, gratuluję odwagi, a czytałam jakby o sobie..

    Odpowiedz
  12. Anonimowy pisze:

    Tez miałam kiedyś z tym problem. Ważyłam 43 kg przy wzroście 170 cm. Też nir za dobrze wspominam ten okres czasu. Na nic nie mialam siły. Wszystko było beznadziejne. Na szczęście udało się ogarnąć. Teraz ćwiczę i staram odżywiać siedobrze. Chociaż mam często dziwne napady na jedzenie. Mogłabym wtedy zjeść wszystko ��

    Odpowiedz
  13. Przemyślenia Rejczel pisze:

    O bezplodnosci tak mowia lekarze ,daj sobie czad pozwol życ na luzie 🙂 a miesiaczka wroci ,wiem co mowie .i tak jak Karola pisala różnorodność. 😉

    Odpowiedz
  14. N. pisze:

    Przeczytałam to i przypomniałam sobie jak moja siostra chorowała… jak czekała na schodach przed domem, bo nie była w stanie wejść sama do domu, jak ledwo wlewała w siebie pół filiżanki mleka, jakie miała huśtawki nastrojów i jak wszystkimi gardziła… trafiliśmy na złych lekarzy, którzy zamiast wyciągać ją z choroby, wpędzali w chorobę każdego członka mojej rodziny… siostra przytyła, ale pozostały ogromne problemy "w głowie"… Ona nie widzi problemu, my zaś nie umiemy jej przetłumaczyć pewnych spraw…i dlatego to ciągły strach.. ciągłe pilnowanie sytuacji, kłótnie, rozmowy…w których słowa, i to widać, odbijają się od ściany, którą siostra przed sobą buduje wtedy, kiedy nie chce słuchać, kiedy uważa się za mądrzejszą, kiedy znowu nie widzi problemu… ale ciszymy się, że żyje, że normalnie funkcjonuje, że jest… bo szanse były marne… dobrze, że o tym napisałaś… to cholernie ważne poruszać tematy tabu…które nie powinny być tabu…
    N.

    Odpowiedz
  15. Anonimowy pisze:

    Świetny wpis. Ja sama miałam zaburzenia anorektyczno-bulimiczne w przeciągu pewnego okresu czasu, więc doskonale znam wszystkie objawy i myśli które Ci towarzyszyły. Wyjście z tego uważam za jeden z najważniejszych sukcesów w swoim życiu 😉

    pozdrawiam!

    Odpowiedz
  16. Anonimowy pisze:

    Mam nadzieje ze większość osób z problemami odżywiania weźmie sobie to do serca . Ja w wieku 14 lat tez miałam zajawke na odchudzanie aż po połowie roku jadlam tak malo i tak dużo cwiczylam ze nie miałam sil by z lozka zzejsc pojawiły sie myśli samobójcze bo jak to ze inni jedzą tak dużo i maja plaski brzuch a ja ciągle jestem "gruba" gdy po 4 miesiącach złego samopoczucia poszlam do lekarza to diagnoza zmienila moje życie bo lekarze nie dość ze stwierdzili anoreksje to jeszcze białaczkę a lekarka powiedziała ze to wszystko moja wina i sobie wtedy uświadomiłam jaka bylam egoistka wszyscy mi mówili żebym przestała, ale skonczylo sie na niedoczynności tarczycy teraz wiem ze zdrowie jest najważniejsze

    Odpowiedz
  17. Justyna Kubik pisze:

    Nawet nie sądziłam, że Ty, osoba, która codziennie walczy o swoje marzenia, jest zdeterminowana i zaraża innych swoją pasją i motywacją mogła przechodzić takie rzeczy… Rozumiem Cie, sama rok temu miałam dokladnie ten sam problem, 43 kg i 158 cm. Ale dla mnie do czasu było to piękne, wymarzone ciało, do którego dążyłam ważąc wczesniej az 70 kg. Jesteś przykladem na to, że jesli się czegos naprawde chce mozna to zrobic, bez wzglegu jak ciezko moze byc. Moja motywacja 🙂 buziak ;*

    Odpowiedz
  18. Agata Wójcik pisze:

    Tez bylam bliska anoreksji, w koncu wyzdrowialam, dzieki milosci 🙂

    Odpowiedz
  19. Create Your Health pisze:

    Cieszę się, ze udało Ci się z tego wyjść. Zastanawia mnie to, jak wiele fit kobiet ma za sobą walkę z anoreksją… Przychodzi mi na myśl, że mimo wyjścia z choroby pozostaje silna potrzeba kontroli tego co się je i ile się je. Na szczęście można jakoś pogodzić kontrolę z dbaniem o zdrowie.

    Odpowiedz
  20. Karolina Stensen pisze:

    Hej dziękuję za ten świetny wpis. Ja przechodziłam przez podobne piekło kończąc podstawówkę, tuż przed egzaminami do liceum. Czytając ten wpis czuję się tak jakbym czytała o sobie. Mam nadzieję, że i ja kiedyś zbiorę się na odwagę i opiszę swoją historię bo warto to zrobić dla innych żeby uchronić ich przed tymi strasznymi doświadczeniami. Pozdrawiam

    Odpowiedz
  21. Anonimowy pisze:

    Tez tak jak ty kiedys mam problem z zaburzeniami odzuwiania co doprowadzilo do depresji wiec domyslam sie przez co musialas przechodzic 🙁 mimo wszystko kocham Twoje przepisy (caly czas je praktykuje) oraz determinacje :))! Moze kiedys wydasz swoja ksiazke ze slodkosciami, na pewno kupie 🙂

    Odpowiedz
  22. Anonimowy pisze:

    Czytam do porannej bulletproof coffe i przez głowę przelatują niczym kadry filmu wspomnienia.. Ich urywki.. Przeszłam to samo, tylko, że wtedy nie byłam już głupią nastolatką, a studentką ostatniego roku mgr. To, co napisałaś jest mi bliżej, niż bliskie.. To będzie dzień pełen refleksji.. Pozdrawiam!

    Odpowiedz
  23. Anonimowy pisze:

    Jestem przerażona przez co przyszłas. Ja w schudłam 10 kg w ciagu trzech miesiecy, glownie przez stres w szkole. Do dzis nie mam miesiączki, w sumie teraz chyba bedzie trzeci rok(!), jem zdrowo, powyzej 2000 kalorii, duzo tluszczy

    Odpowiedz
    1. Anonimowy pisze:

      Przytylam do prawidłowej wagi 56kg przy 161cm, mam 45kg miesni. czy bez hormonow nie przywroci mi sie miesiaczka? slyszalam, ze jak nie ma sie miesiaczki powyzej roku, jest sie bezplodnym?

      Odpowiedz
    2. nula29 pisze:

      Bezpłodnym się jest jak po roku starania się o dziecko nie zachodzi się w ciążę. Ale Twój brak miesiączki jest bardzo niepokojący, więc chyba warto byłoby pójść do jakiegoś rozsądnego ginekologa…

      Odpowiedz
    3. Żaneta Michalak pisze:

      Czasami miesiączka wraca, kiedy organizm dojdzie do optymalnej ilości tkanki tłuszczowej [unormowanie tych spraw może potrwać], a u innych kobiet potrzeba "poruszyć" te sprawy hormonami z zewnątrz. Wagę masz w porządku, więc może warto wybrać się do dobrego endokrynologa. Co do bezpłodności, raczej nieprawda, ale jak najszybciej udaj się do lekarza. To nie tylko kwestia układu rozrodczego, a działania całej osi podwzgórze-przysadka-jajniki.

      Odpowiedz
  24. Krlnnwk pisze:

    Karo! Gratuluje odwagi – i w pisanuu dzis, i w walce wtedy. Jestes super dziewczyna. Szczegolnie, ze teraz mozesz i chcesz pomagac innym – korzystajac ze swijego doswuadczenia. Muaaaa

    Odpowiedz
    1. Karola Kocięda pisze:

      dzięuję:*

      Odpowiedz
  25. A.M.N. pisze:

    Świetny wpis, szczególnie dla osób, które jeszcze niedawno przechodziły przez coś podobnego, ale też jako przestroga dla pseudo fitfreaków. Karola jesteś godna podziwu! 🙂

    Odpowiedz
    1. Karola Kocięda pisze:

      dziękuję za miłe słowa

      Odpowiedz

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany.

Z kim współpracuje

więcej o współpracy